اولین گچ های شناخته شده برای ما انسان ها، مبتنی بر آهک بودند. ۷۵۰۰ سال قبل از میلاد، مردم Ain Ghazal در اردن از مخلوط آهک با سنگ آهک گرماندیده استفاده می کردند تا گچ بسازند. آن ها از این گچ در مقیاس بزرگی برای پوشاندن دیوارها، کف و گرمکن ها در خانه هایشان استفاده می کردند. اغلب اوقات، دیوارها و کف ها را به کمک الگوها و طرح های گچکاری با انگشت به رنگ قرمز در می آوردند. در هند باستان و چین، از مخلوط خاک رس و گچ برای تولید یک سطح صاف روی سنگ استفاده می کردند. این در حالی است که در مقبره های اوایل تاریخ مصر، دیوارها با گچ و آهک پوشش داده می شدند و سپس سطح تمام سطح را رنگ و یا تزیین می کردند.

گچبری مدل دار در سراسر امپراتوری روم به کار برده می شد. رومی ها مخلوط آهک و شن و ماسه را برای ساخت لایه های زیرین استفاده می کردند و روی آن را با لایه هایی از مخلوط گچ، آهک، شن و ماسه و گرد سنگ مرمر می پوشاندند. آن ها گاهی اوقات هم از مواد پوزولانی استفاده می کردند تا سریع تر به نتیجه برسند. پس از سقوط امپراتوری روم، از گرد و غبار سنگ مرمر تا دوران رنسانس در تولید گچ برای گچکاری دیگر استفاده نشد. گرد و غیار سنگ مرمر، کیفیت ترکیب را بالاتر می برد و آن را سخت تر می کند، همچنین نتیجه نهایی را در مدل ها و دکوراسیون های دست ساز، مسطح تر می کند. در حدود قرن ۴ قبل از میلاد، رومی ها اصول یک ترکیب هیدرولیک آهک را کشف کردند که با اضافه کردن اشکال بسیار واکنش پذیر از سیلیکا و آلومینا، (مانند عناصر خاکی آتشفشانی) می توانند گچ را حتی زیر اب هم به سرعت سفت و سخت کنند. بعد از دوران رومی ها تا قرن ۱۸ استفاده کمی از ملات هیدرولیک می شد.

دکوراسیون با گچکاری به طور گسترده ای در اروپای قرون وسطی استفاده می شد. در این دوران از اواسط قرن ۱۳ سنگ گچ برای گچکاری دکوراسیون داخلی و خارجی ساختمان ها مورد استفاده قرار می گرفت. در ان زمان مو به همراه مواد افزودنی دیگری (مانند مالت، ادرار، آبجو، شیر و تخم مرغ) به عنوان تقویت کننده برای کمک به ترکیب و انعطاف پذیری به کاربرده می شد.

قرن ۱۴ میلادی
در قرن ۱۴ میلادی، نوعی از گچکاری تزئینی به نام گچبری pargeting در جنوب شرق انگلستان مورد استفاده قرار گرفت که در این روش نمای خارجی ساختمان های چوبی را به کمک گچکاری و گچبری تزئین می کردند. این روش نوعی از حکاکی به کمک لوازم پیش ساخته و یا مدل های زینتی است که به کمک بتونه آهک یا مخلوطی از آهک و گچ ساخته می شود. در همین دوره بود که سفالینه ها دوباره به معماری اروپا بازگشت و به طور گسترده ای در تولید لوازم زینتی و تزئین بناها استفاده شد.

قرن ۱۵ میلادی
در اواسط قرن ۱۵ میلادی، کارگران ماهر ونیزی نوع تازه ای از نمای بیرونی را گسترش دادند که به marmorino معروف است. در این روش آهک را به طور مستقیم روی سنگ تراشه ها استفاده می کردند.

قرن ۱۶ میلادی
در قرن ۱۶ میلادی، یک روش بسیار زیبا و تزئینی جدید از گچکاری برای گچکاری داخل ساختمان توسط استاد های گچبری اهل بایرن آلمان اختراع شد و نام آن گچکاری با سنگ مرمر بود. این روش از ترکیب سنگ گچ، چسب حیوانی و رنگدانه ها تشکیل می شود. این روش برای تقلید از هنر پرچین کاری (ساخت تابلو به کمک سنگ های رنگی و زیبا) گسترش یافت.گاهی اوقات هم به این ترکیب، شن و ماسه و یا گرد و غبار سنگ مرمر و آهک را هم اضافه می کردند. در همین قرن، روش تزئینات هنری روی ظروف سفالین و غیره که به گرافیتو هم معروف است، توسط هنرمندان ایتالیایی به آلمان معرفی شد. این روش در دوران باستان انجام می شد و توسط جورجو وازاری به عنوان یک روش سریع و با دوام برای تزئین نمای ساختمان ها توضیح داده شد. در اینجا، لایه های متضاد گچ و آهک استفاده می شد.

قرن ۱۷ میلادی
قرن ۱۷ شاهد معرفی انواع مختلفی از گچکاری داخلی ساختمان بود گچبری مرمری نوعی مصنوعی از سنگ مرمر بود که با استفاده از سنگ گچ (و گاهی اوقات با آهک)، رنگدانه ها، آب و چسب ساخته می شد. سنگ مرمر نما نوع دیگری از سنگ مرمر مصنوعی بود که در آن یک لایه نازک از آهک یا سنگ گچ روی یک لایه نگهدارنده از آهک قرار می گرفت و سپس رنگدانه هایی را به صورت پراکنده روی سطح خیس گچ می ریختند.

قرن ۱۸ میلادی
قرن ۱۸ منجر به علاقه مندی استادهای گچکاری برای نوآوری در زمینه گچکاری خارجی شد. در این دوره بتونه های نفتی در انگلستان معرفی شد که شامل یک ترکیب یا خمیر بود که در سال ۱۷۶۵ توسط دیوید مارک به ثبت رسید. این یک ترکیب مبتنی بر آهک بود و صرف نظر از بسیاری مواد دیگر، شامل روغن قیر، سقز و بزرک بود. یک تریکیب یا سیمان دیگر شامل روغن خشک یود که در سال ۱۷۷۳ توسط کشیش جان لیاردت به ثبت رسید. محصول مشابه دیگری در سال ۱۷۷۷ توسط جان جانسون به ثبت رسید.

در سال ۱۷۷۴، در فرانسه، تاریخچه ای از ملات باستان منتشر شد. این تاریخچه به زبان انگلیسی با نام “یک مقاله عملی درباره سیمان و سنگ مصنوعی، تصور عادلانه ای که از رومی ها و یونانی ها باقی مانده است” ترجمه شد و در همان سال منتشر شد. پس از این، و به عنوان یک واکنش به ناامیدی که از بتونه روغنی ایجاد شده بود، در نیمه دوم قرن ۱۸ میلادی بتونه های مبتنی بر آب یک بار دیگر محبوبیت خود را به دست آوردند. در قرن ۱۸ میلادی آزمایش های مختلفی از مخلوط آهک با عناصر خاکی آتشفشانی صورت گرفت.